First days in Su

14 september: Paramaribo by light

Na mijn aankomst in het donker was ik heel nieuwsgierig hoe de stad zich zou tonen in het licht. 'S ochtends ging ik door me golfplaten voordeur naar buiten om de straat te bekijken. Er zit echt heel veel kledingwinkels in de Domineestraat (goh, waarom zouden ze mij nou hier plaatsen?). Het is een mix van onbekende, lokale winkeltjes en bekende ketens als de jack & jones, only en mc donalds. Van de taxi chauffeur hoorde ik dan ook dat dit het enige guest house is in de Domineestraat en dat het voorderest allemaal winkels zijn.
Achter de golfplaten voordeur loop je een binnenplaats op, daar hangen wat waslijnen waar de was aan het drogen is en er is een trap omhoog, richting het huis. Je komt binnen in de woonkamer, in principe een prima gezicht maar wel allemaal heel onhygienisch, daar moet ik echt nog even aan wennen. De keuken is echt zooo oud en vies, ik bespaar jullie de details maar het woord schimmel valt hier meerdere keren.. Eveneens als de koelkast, douche en toilet. Maar er leven hier meerdere mensen en die zijn ook nog helemaal alive, dus ik ga ervan uit dat dit allemaal weerstand verhogend werkt en ik in NL nooit meer ziek kan worden haha. Ook is dit voor het eerst in me leven dat ik elke ochtend zonder pardon een vitaminepilletje naar binnen gooi, dat is in deze leefomstandigheden denk ik geen overbodige luxe. Verder is de douche zelf prima, een koude douche en een ministraaltje water maar opzich is dat wel lekker met al die warmte. Me kamer is gevuld met een kast, bed en bureau wat allemaal prima is. Niks te klagen dus!
Na mijn verkenningstocht ben ik met de taxi naar Zin! gegaan en daar hebben we een heerlijke dag aan het zwembad gehad met heel veel andere vrijwilligsters en stagiaires. Was heel gezellig en echt even ontspannen. De heerlijke smoothies waar Zin! bekend om staat maakte de zwembaddag compleet.
Daarna zijn we met 5 meiden gaan lopen langs iedereen z'n huis, met als eindpunt: annabel dr huisje. Veel meiden wonen bij elkaar in de buurt of zelfs in de straat. Vaak zijn dit de vrijstaande huizen met erf en veranda, waarvan de een er overduidelijk beter uitziet dan de ander.. Maar zo leerde ik de buurt wel een beetje kennen en zag ik de verschillende woonplekken. Als laatste kwamen we bij Annabel haar woning aan. Het is een prachtig huis op een heel groot terrein. Op het terrein zit ook de 24uurs opvang, dus het gedeelte waar clienten wonen en er is een dagopvang, waar elke werkdag zorg wordt aangeboden t/m 17.00 uur. Vanaf de veranda keken we uit op de dagopvang, een plek waar 17 kinderen/volwassenen met een meervoudige handicap nu elke werkdag worden verzorgd. In het woongedeelte zitten 31 personen met een meervoudige handicap en krijgen daar 24 uur verzorging. De verhalen die Annie verteld zijn heftig, maar toch wil ik een dagje op haar werk kijken. Ik wil gewoon zien wat zij daar doet, wat een prachtig werk zij daar verricht. Want echt Annie, petje af. Meer over Stichting Betheldaja dus in een ander verslag als ik een keer ben langsgeweest.
'S avonds zijn we met dezelfde groep gaan eten in blauwgrond. Dat is een wijk in Paramaribo waar heel veel Javaanse invloeden spreken. Dat zie je niet alleen terug aan de mensen maar ook aan de vele eettentjes die heerlijke maaltijden serveren. We hebben met zijn 7e heerlijk gegeten en de tafel stond vol met saoto soep, bami, kip, bakabana's en loempia's. Echt heerlijk, wat een feestje was dit avondmaal.

15 september: Kennismaking

'S ochtends stond er een afspraak met de partnerorganisatie op het programma, Blue Frog. Als echte Nederlander stond ik dus om 9 uur voor de deur terwijl ik om 9.30 uur een afspraak had. No spang, ik ging lekker op de stoep zitten en keek me ogen uit naar de mensen, het verkeer, het dagelijkse leven wat op gang kwam. Uiteindelijk kwam om 10 uur de eigenaar aan, so lets start! Naast 'welkom in Suriname' had hij ook niet heel veel meer te vertellen. Hij verraste me wel met het bericht dat we vandaag al richting Claudia A. (het vrijwilligersproject) zouden gaan om kennis te maken met de leiding. Er sloot nog een meisje aan, Joyce, die een weekje bij Claudia A gaat werken. Onderweg in de taxi kwamen de spanningen wel om de hoek kijken, wat gaan zien? Op het gebouw staat aan de voorkant heel groot Stichting Claudia A. Dan is er een klein zit gedeelte om (denk ik) mensen te ontvangen. Dan ga je een hek door naar een lange smalle gang met allemaal tafels aan elkaar, de eetzaal. Vervolgens kom je uit op de speelplaats. Het is een kleine plaats van zand met daarop een klimrek, glijbaan en schommel. Nog voordat ik kon beseffen hoe klein het allemaal was, kwamen er 4 kinderen op me afgestormd. Ze wilde knuffelen, spelen of op schoot zitten en dat vroegen ze allemaal met hun grootste glimlach. Ook werd gelijk me haar uit me staart getrokken en 2 meiden begonnen wild te vlechten. Het was gewoon aandoenlijk... Ik heb er geen woorden voor... En dat allemaal op die kleine, bloedhete speelplaats met een klimrek dat uit elkaar valt... Best een heftige eerste induk dus. Aangezien de taxi stond te wachten was er geen tijd voor spelletjes, vlechten of knuffels en zijn we na een kort gesprek met de zuster (de leiding) weer weggegaan. Morgen gaan we echt beginnen.. Dan moeten we een weg gaan vinden om deze kinderen zo gelukkig mogelijk te maken met minimale middelen, in een bizar kleine ruimte en in de brandende zon (dit heb ik echt derest van de dag even moeten verwerken).
Na het kort maar indrukwekkend bezoek ben ik een fiets gaan huren. Voor een maand heb ik nu een fiets zodat ik ook op de fiets naar mijn vrijwilligerswerk kan (ong 15 min fietsen). Vanaf de fietsenzaak zou ik de weg gaan zoeken naar annie's huis. Dit lukte in principe prima alleen bij de 2e bocht ben ik toch automatisch opgeschoven naar de rechterkant van de weg, oepsss :) een paar auto's verder besefte ik het me gelukkig en ben ik keurig verder gegaan op de linkerkant. Eerste fietstocht dus ook overleefd!!!

16 september: First day, heavy day

Mijn eerste officiele dag bij Stichting Claudia A. Om half 7 ging de wekker, na een slapeloze en te warme nacht deed die ijskoude douche wonderen. Vervolgens ben ik samen met Joyce met de taxi naar het project gegaan (1e dag met de taxi leek ons even verstandig). Bij aankomst konden we eigenlijk gelijk de speelplaats op, iedereen was al wakker en aangekleed en rende rond op de speelplaats. Het ene kind sprint direct op je af, de ander houd zich wat meer op de achtergrond. Maar wat overduidelijke was, deze kinderen hebben te weinig liefde gekregen.. We hebben geen dossier kunnen lezen over waar de kinderen vandaan komen of wat ze precies hebben, maar dat ze veel hebben meegemaakt is overduidelijk. Het ene moment zijn ze keihard aan het lachen en het andere moment staan ze ergens te huilen. Ze slaan elkaar echt hard en maken veel ruzie. Ze trillen in hun slaap, roepen naar iedereen mama... Het is eigenlijk niet uit te leggen op papier...
Er zijn in totaal 35 kinderen en ook 1 baby, Chloe, hij is denk ik 1,5 jaar en echt een schatje. Er zijn ook kinderen van ongeveer 14 en derest is bijna allemaal jonger.
Toen ik aan het spelen was met een meisje kwam Chloe naar me toe en keek me een beetje verbaast aan... Dus ik keek naar beneden en snapte precies waar zijn blik vandaan kwam, hij stond midden op de speelplaats te plassen. Later in de middag vroeg ik aan een leidster waarom hij geen luier draagt. Ze zei: we hebben hem nooit luier gegeven hij moet leren op de wc want luier kost geld. Opzich snap ik dat ook wel in deze situatie, maar in het tehuis zijn alleen maar grote wc's, geen potje of iets... Dus hoe kan hij het ooit leren? Op dat moment weet je gewoon dat je in een compleet andere wereld zit..
De ochtend hebben we verder vooral doorgebracht op de speelplaatst. In het zand hebben we allemaal spelletjes getekend als hinkelen, landje veroveren en darten op de grond. Dat ging wel heel goed! Maar bij de kinderen staat op nummer 1 toch echt het hobbelpaard. Dan kunnen ze lekker op schoot klimmen en zingen ze zelf uit volle borst mee: En een damenspaard en een damenspaard en een damenspaard gaat zo, en een herenpaard... (etc) met als hoogepunt natuurlijk gat in de weg. Ik denk dat ik dat vandaag zo ongeveer 200 keer heb gedaan haha.
Rond half 3 gingen de kinderen rusten en zijn wij naar huis gegaan. Helemaal gesloopt, vies en aangeslagen over wat we vandaag allemaal hebben meegemaakt. Wat hebben sommige mensen het slecht, maar wat ben ik blij dat ik in deze 4 weken een bijdrage kan leveren om het leven voor deze kinderen iets leuker te maken.

xox