Adventures are the best ways to learn

In mijn laatste week bij Claudia A hadden we veel op de planning staan. Maandag zal school weer gaan beginnen. De scholen waren in Suriname nog even een weekje langer gesloten geweest in verband met de chikungunya (een mugsoort die heerst waar je flink ziek van kan worden - no worries, hij heeft mij overgeslagen). Dus na een week langer vakantie was het vorige week maandag dan echt zover: school gaat beginnen. Elise en ik hebben samen een groepje kinderen naar school gebracht. Prachtig in nieuwe schooluniformen (blousje en spijkerbroek) en super trots met hun nieuwe schoenen eronder. Op school werd eerst het volkslied gezongen en de Surinaamse vlag gehezen, bijzonder om mee te maken. Daarna begonnen direct de lessen en konden we ze om 1 uur weer ophalen.
Tussendoor zijn Elise en ik bij een creche geweest om een plekje te zoeken voor 2 kinderen. Deze 2 kinderen zouden anders elke dag in het tehuis blijven en geen contact hebben met andere kinderen. Wij vonden het erg belangrijk dat ze juist konden spelen met hun leeftijdsgenootjes en daar ook veel van konden leren, dus wij stonden vol goede moed bij de creche. De begeleidster gaf aan dat ze wel plek had maar de kinderen eerst wou zien inclusief een gezondheidsverklaring (kinderen bij Claudia A hebben vaak veel wonden, infecties, etc.) Dus 's middags liepen wij met de 2 kids richting de creche, terwijl we onderweg nog even snel wat woordjes gingen oefenen. Bij aankomst waren ze beide heel lief tegen de begeleidster en mochten ze blijven. Vanaf toen hebben Elise en ik elke dag de kinderen naar school en naar de creche gebracht en ze elke dag weer opgehaald. Het was een groot feest hoe ze elke dag uit hun klas stormde om aan ons te laten zien wat ze allemaal hadden gemaakt.
Tussendoor hebben we veel contact gehad met de dirictrice. We zijn dinsdagavond uiteten geweest met de 3 vrijwilligsters en de dirictrice om meer verhalen van de kinderen te horen, maar ook de werkwijze van de zusters werd besproken, het verleden van de stichting en haar toekomstvisie. Vooral de achtergrond van de kinderen is zeer aangrijpend.. Ik heb de avond met tranen in me ogen zitten luisteren.. Hoe kan iemand een kind zoiets aan doen? Ik kan nog steeds niet met me hoofd bij de verhalen die ik die avond heb gehoord.. Het is bizar.
Gelukkig hebben we ook gezien hoe ambitieus de dirictrice is om het tehuis continue te blijven ontwikkelen, maar zij mist gewoon heel veel steun van de zusters die in het tehuis werkzaam zijn en dat maakt het natuurlijk een nog zwaardere taak.
Na al deze verhalen wilde ik mijn laatste dag wel vol vreugde afsluiten dus hadden we patatjes met kip gemaakt als lunch toen de kinderen uit school kwamen. Iedereen was door het dolle heen. Terwijl je alle kinderen ziet genieten van een bord patat komt het moment dat je afscheid moet nemen steeds dichterbij. De dag dat ik voor het eerst Claudia A binnenkwam was ik compleet geshockeerd van dit tehuis... Nu had ik er 4 weken gezeten en had ik me volledig aangepast aan de chaos, de te kleine ruimtes, alles wat zo vies was, de zusters.. We hadden er gewoon elke dag het beste van gemaakt, dus al die aspecten waren naar de achtergrond geschoven. Maar op het moment dat je dan weg moet gaan, heb je het gevoel dat je die kinderen gewoon net zo hard terug laat vallen in de complete chaos van Claudia A. Kinderen die veel beter verdienen, veel beter kunnen, maar helaas niet de mogelijkheid krijgen om zichzelf zo te ontwikkelen. Het doet enorm veel zeer om kinderen met zoveel potentie daar achter te laten. Een meisje vroeg op het einde aan mij: Maar Jessica, kan je mij dan niet meenemen naar Nederland? Ik brak letterlijk in duizend stukjes... Na een dikke knuffel aan iedereen heb ik de deur achter me dicht getrokken, ik zal jullie nooit vergeten...

Na deze heftige dagen was het tijd voor ontspanning. Ik was helemaal uitgeteld maar een dagje aan het zwembad deed me gelukkig even goed. Donderdagavond hebben we een heerlijke avond gehad met alle lieve meiden die ik in Su heb ontmoet. We gingen van Partybus, naar Poolparty, naar Havana - een en al feest dus. Naast een goed feestje hadden we ook nog een weekendje binnenland gepland met z'n alle om mijn reis helemaal goed af te sluiten. We zijn met 9 personen richting Nickerie gereisd, de tweede stad van Suriname. Daar zijn we op de lokale markt geweest en vervolgens doorgereden naar de opstapplaats voor Bigi Pan. Bigi Pan - oftewel groot meer in het Surinaams - is echt 1 van de wonderen van Suriname. Je vaart door het moerras richting het meer, waar je onderweg prachtige vogelsoorten tegenkomt zoals de Rode Ibis. Dit natuurreservaat heeft zich weer op geheel eigen wijze gevormd en is heel anders dan het tropisch oerwoud waar we eerder zijn geweest. Na de tocht door het moerras kwam we op een groot meer waar we in de verte 6 hutjes op water zagen staan. Het waren hutjes van golfplaten of hout, maar in deze prachtige omgeving leken het net kastelen. We kwamen aan bij het hutje van de Javaanse tante Gerda - zij en haar man gaven ons een warm welkom en waren voor 1 weekend even onze ouders. Terwijl we de hangmatten aan het ophangen waren stond tante Gerda in de keuken uitgebreid voor ons te koken - wat een heerlijk leven. 'S avonds aten we met zijn alle rijst, kip, vis, groenten - alles even lekker. Als toetje kregen we watermeloen en een uur later stonden er alweer vers gebakken bakabana's op tafel - ja, we zijn echt verwend. In de avond zijn we op het terras gaan liggen en hebben we naar de eindeloze sterrenhemel gekeken, het is zo ontzettend indrukwekkend. Zoveel sterren, alleen het geluid van de wind en het water om je heen, midden in de prachtige natuur - dat zijn echte kippenvel momenten. Daarna volgde nog veel drankjes, kaartspellen en lachbuien en eindigden we in onze heerlijke hangmatten. De volgende dag zijn we met de boot richting het moerras gegaan om nog meer vogels te spotten en een modderbad te nemen. Ergens midden op het meer mochten we zwemmen, maar het water kwam maar tot onze knieeen, terwijl je tot je enkels wegzakte in diep een modderbad. Volgens de gids werd je van dit modderbad 10 jaar jonger dus wij smeerde onszelf helemaal onder (hilarische foto's - volgen nog). Na een ontspannen modderbad stond er dankzij tante Gerda weer een heerlijke maaltijd klaar en hebben wij genoten van de laatste uurtjes Bigi Pan. Het was prachtig.

Maandag ben ik samen met Annabel, Elise en Marit naar het vliegveld gegaan. Elise en Marit hebben mijn avontuur zo onvergetelijk mooi gemaakt, we hebben de immens prachtige momenten gedeeld op onze verschillende trips maar ook zware momenten bij Claudia A waar we elkaar doorheen hebben getrokken. Het is heel fijn om zulke mensen op je reis te ontmoeten.
En mijn lieve Ann, wat heb ik respect voor haar gekregen, het werk wat zij in Suriname verricht is echt ongekend. Ik ben blij dat jij mij kennis hebt laten maken met fantastische land en dat ik jouw plekje in Su heb mogen bewonderen.

Hoe moeilijk ik het ook vond om afscheid te nemen van dit avontuur wat voor mijn gevoel veel te kort was... Toch is het dan ook weer zo fijn om thuis te komen. Wat een liefde, geluk en rijkdom heb ik in mijn leven. En wat een levensles is dit avontuur geweest.

Bedankt iedereen voor alle heerlijke berichtjes en steun tijdens mijn reis.

Dikke brasaaaaaaaaaa xx