Life at Claudia A, Betheljada & Bergendal
Door: Jessie
Blijf op de hoogte en volg Jessica
06 Oktober 2014 | Suriname, Paramaribo
Dinsdag, woensdag & donderdag: Life at Claudia A
Op dinsdag hadden we middagdienst bij Claudia A. Na de lunch arriveerde we en waren alle kinderen aan het rusten. Voor ons de kans om even bij te kletsen met zuster Kesha, ook wel de 'mama' van alle 36 kinderen. Ze woont in het tehuis in een aparte ruimte en is altijd bezig in het belang van de kinderen. Overdag gaat ze de stad in om geld, spullen en voedingsmiddelen in te zamelen en 's avonds mogen er altijd 5 kinderen bij haar slapen. Een vrouw die haar hele leven heeft opgegeven in het belang van deze kinderen, die geen ouders meer hebben. We waren zeer onder de indruk van haar verhaal. Bij veel kinderen heeft ze ook de thuissituatie meegemaakt. Van een paar kinderen hebben we de achtergrond gehoord en dat was zwaar.. Kinderen die hun moeder hebben zien sterven, kinderen die zijn misbruikt, mishandeld, ondervoed en kinderen waarvan de moeder zonder pardon naar Nederland is vertrokken om een nieuw leven op te bouwen. Bij de verhalen springen de tranen in je ogen. Waar voor de kinderen even geen toekomst meer leek te zijn, stond de zuster klaar om ze mee te nemen naar Claudia A, te verzorgen, liefde te geven en te werken aan een toekomst. We hebben met zuster Kesha afgesproken om volgende week uiteten te gaan zodat we meer kunnen horen over de geschiedenis van Claudia A, maar ook om haar een avond in het zonnetje te zetten. Hoe zij zich inzet is niet te beschrijven met woorden, echt een hele bijzondere vrouw.
Woensdag hebben we ongeveer 100 pannekoeken staan bakken met de bloethete Surinaamse zon boven ons hoofd. Maar een Nederlandse feestmaaltijd is bij Claudia A meer dan welkom. Tussen de rijst en kip door konden de kinderen een keer genieten van een bijzondere lunch. Het was geweldig om te doen! Ook hebben we woensdag een plan in elkaar gezet voor een sportdag. Als ik iets heb geleerd in Suriname is dat je het vooral simpel moet houden. De kinderen worden blij van een uitstapje richting het voetbalveld om daar even al hun energie kwijt te kunnen. Met moeilijke oefeningen, doordraaisystemen, spelletjes met uitleg doe je ze dan ook vooral geen plezier. Even het huis uit, een andere omgeving en een bal - that's all they need.
Donderdagochtend zijn we vroeg vertrokken om eten en drinken te kopen voor de sportdag. Met tassen vol zijn we richting Claudia A gegaan om iedereen op te halen. Voor vertrek hebben we alle kinderen omgetoverd van onzekere koppies in oude kleding naar stralende koppies in splinternieuwe adidas tenues, inclusief kousen (want nee die moesten aan en ze vonden het echt niet te warm). Het was geweldig om te zien hoe iedereen naar ons toe kwam rennen om zijn of haar nieuwe outfit te showen. Alle 36 kinderen, een zuster en een broeder en 5 vrijwilligers - allemaal in Excelsior kleding - allemaal met een brede glimlach. Dat beeld zal ik nooit vergeten. Vervolgens zijn wij met de taxi, de spullen voor de sportdag en wat kinderen die niet goed kunnen lopen vertrokken naar het Parbo veld, dit is een redelijk voetbalveld naast de Parbo fabriek. De andere kinderen kwamen lopend zodat wij ook wat tijd hadden om alles op te bouwen. Naast voetballen en keepershandschoenen hadden we ook Twister en springtouwen meegenomen zodat iedereen kon meespelen. Al snel kwamen alle kinderen het veld oprennen (die hadden zowat van het tehuis naar het Parbo veld gesprint omdat ze niet meer konden wachten). De sportdag kon beginnen! De jongens speelde aan 1 kant partijtje en aan de andere kant werden er strafschoppen genomen. De meiden verzamelde zich rond Twister en kronkelde zich in allerlei houdingen om niet te vallen. Alle kinderen konden op hun eigen manier even hun energie kwijt en het was overduidelijk dat dat al veel te lang geleden was...
Het was een overgetelijke dag met heel veel blije gezichten. De andere kant van het verhaal doet me wel echt zeer. Op zulke dagen zie je de kinderen zo erg opleven, maar je weet dat ze later op de middag gewoon weer in het tehuis komen en dat het riedeltje weer zoals altijd zal gaan. En morgen en overmorgen en de dag erna... Er zal niets veranderen. Alles wat je hier als vrijwilliger doet is alleen geldig voor dit moment, maar zal nooit verandering brengen voor de toekomst van deze kinderen. Bij vertrek had ik nog zo gehoopt een verandering te kunnen maken die structureel een positieve werking op de toekomst van deze kinderen zou hebben... Maar dat zal niet lukken en dat is moeilijk, je zou deze kinderen zoveel meer willen bieden.
Vrijdag 3 oktober: Petje af
Na een paar hefitge dagen bij Claudia A was het tijd voor wat ontspanning en zijn we donderdag avond met een leuke groep meiden gaan stappen in Havana. Een heerlijke avond, veel gelachen, gedanst en even heerlijk verstand op nul. Vrijdag waren we dan ook lekker brak en hebben we 's middags gelunched en nagepraat bij zus&zo.
In de namiddag ben ik bij Annabel haar werk gaan kijken. Annabel is coordinator bij Stichting Betheljada, een stichting die zowel dagopvang als woonplekken bied voor zwaar meervoudig gehandicapten. De Stichting heeft een mooie locatie en heeft (in vergelijking tot Claudia A) mooie faciliteiten en veel mogelijkheden. Dit is dan ook wel echt noodzakelijk, aangezien het een hele zware doelgroep is. Het was heel heftig om de clienten te zien die zelf helemaal niks meer konden. Niet lopen, kruipen, eten of praten en met sommige clienten kan je eigenlijk niet tot nauwelijks contact maken. 'S nachts liggen de clienten in bed en overdag liggen ze vaak op speciale kussens in het woongedeelte of zitten ze in een speciale rolstoel. Verder kunnen ze niks... Annabel gaf aan dat ze de zusters aan het coachen zijn om meer activiteiten met de kinderen te ondernemen zoals muziek luisteren en tv kijken, omdat deze activiteiten altijd meer leven in de clienten naar boven brengen. Ik vond het ontzettend zwaar om te zien hoe beperkt sommige mensen zijn... Maar anderzijds ben ik heel erg onder de indruk dat er mensen zijn als Annabel die zich inzetten voor mensen met een meervoudige beperking. Wat zij hier doet verdient een hele diepe buiging. Nogmaals petje af schat.
Zaterdag 4 oktober: I wanna fly with you baby
Na het bezoek bij Annabel haar werk vond ik het hoognodig tijd voor ontspanning! Dus samen met Annabel ben ik richting het binnenland vertrokken. Niet alleen om te ontspannen, ook om samen te zien waarom Ann zo verliefd is geworden op dit land.
De reis ging naar Berg en dal, een adventure center aan de Surinamerivier waar je verschillende jungle tochten kan maken, kan kayakken en Jungle door kan zweven met de zipliner. Dus Ann en ik zijn in een tuigje gehezen en vervolgens met 2 gidsen de jungle in gegaan om van platform naar platform door de jungle te zweven. Het is heel gaaf om op een hoog platform te staan en om je heen te kijken. Vervolgens je kabel vast te maken en door te zweven naar het volgende platform. Ook zijn me over de Surinamerivier gegaan en dat was echt een fantastisch uitzicht. Eenmaal bij de laatste kabel aangekomen waren Ann en ik wel opzoek naar wat meer uitdaging. De gids zag dit wel zitten en liet ons ondersteboven over de laatste kabel gaan. Was echt heel gaaf! Daarna hebben we heerlijk kunnen relaxen bij het water en hadden we ons doel van de dag bereikt: ontspanning.
Vandaag breekt mijn laatste week aan in Suriname. De eerste drie weken zijn omgevlogen en er is nog zoveel dat ik zou willen zien van het binnenland, nog zoveel dat ik zou willen doen voor de kinderen bij Claudia A... Daarom zal ik in mijn laatste week alles eruit halen wat erin zit en zal ik met een backpack vol ervaringen en verhalen terugkeren naar Nederland.
Lobie x
Op dinsdag hadden we middagdienst bij Claudia A. Na de lunch arriveerde we en waren alle kinderen aan het rusten. Voor ons de kans om even bij te kletsen met zuster Kesha, ook wel de 'mama' van alle 36 kinderen. Ze woont in het tehuis in een aparte ruimte en is altijd bezig in het belang van de kinderen. Overdag gaat ze de stad in om geld, spullen en voedingsmiddelen in te zamelen en 's avonds mogen er altijd 5 kinderen bij haar slapen. Een vrouw die haar hele leven heeft opgegeven in het belang van deze kinderen, die geen ouders meer hebben. We waren zeer onder de indruk van haar verhaal. Bij veel kinderen heeft ze ook de thuissituatie meegemaakt. Van een paar kinderen hebben we de achtergrond gehoord en dat was zwaar.. Kinderen die hun moeder hebben zien sterven, kinderen die zijn misbruikt, mishandeld, ondervoed en kinderen waarvan de moeder zonder pardon naar Nederland is vertrokken om een nieuw leven op te bouwen. Bij de verhalen springen de tranen in je ogen. Waar voor de kinderen even geen toekomst meer leek te zijn, stond de zuster klaar om ze mee te nemen naar Claudia A, te verzorgen, liefde te geven en te werken aan een toekomst. We hebben met zuster Kesha afgesproken om volgende week uiteten te gaan zodat we meer kunnen horen over de geschiedenis van Claudia A, maar ook om haar een avond in het zonnetje te zetten. Hoe zij zich inzet is niet te beschrijven met woorden, echt een hele bijzondere vrouw.
Woensdag hebben we ongeveer 100 pannekoeken staan bakken met de bloethete Surinaamse zon boven ons hoofd. Maar een Nederlandse feestmaaltijd is bij Claudia A meer dan welkom. Tussen de rijst en kip door konden de kinderen een keer genieten van een bijzondere lunch. Het was geweldig om te doen! Ook hebben we woensdag een plan in elkaar gezet voor een sportdag. Als ik iets heb geleerd in Suriname is dat je het vooral simpel moet houden. De kinderen worden blij van een uitstapje richting het voetbalveld om daar even al hun energie kwijt te kunnen. Met moeilijke oefeningen, doordraaisystemen, spelletjes met uitleg doe je ze dan ook vooral geen plezier. Even het huis uit, een andere omgeving en een bal - that's all they need.
Donderdagochtend zijn we vroeg vertrokken om eten en drinken te kopen voor de sportdag. Met tassen vol zijn we richting Claudia A gegaan om iedereen op te halen. Voor vertrek hebben we alle kinderen omgetoverd van onzekere koppies in oude kleding naar stralende koppies in splinternieuwe adidas tenues, inclusief kousen (want nee die moesten aan en ze vonden het echt niet te warm). Het was geweldig om te zien hoe iedereen naar ons toe kwam rennen om zijn of haar nieuwe outfit te showen. Alle 36 kinderen, een zuster en een broeder en 5 vrijwilligers - allemaal in Excelsior kleding - allemaal met een brede glimlach. Dat beeld zal ik nooit vergeten. Vervolgens zijn wij met de taxi, de spullen voor de sportdag en wat kinderen die niet goed kunnen lopen vertrokken naar het Parbo veld, dit is een redelijk voetbalveld naast de Parbo fabriek. De andere kinderen kwamen lopend zodat wij ook wat tijd hadden om alles op te bouwen. Naast voetballen en keepershandschoenen hadden we ook Twister en springtouwen meegenomen zodat iedereen kon meespelen. Al snel kwamen alle kinderen het veld oprennen (die hadden zowat van het tehuis naar het Parbo veld gesprint omdat ze niet meer konden wachten). De sportdag kon beginnen! De jongens speelde aan 1 kant partijtje en aan de andere kant werden er strafschoppen genomen. De meiden verzamelde zich rond Twister en kronkelde zich in allerlei houdingen om niet te vallen. Alle kinderen konden op hun eigen manier even hun energie kwijt en het was overduidelijk dat dat al veel te lang geleden was...
Het was een overgetelijke dag met heel veel blije gezichten. De andere kant van het verhaal doet me wel echt zeer. Op zulke dagen zie je de kinderen zo erg opleven, maar je weet dat ze later op de middag gewoon weer in het tehuis komen en dat het riedeltje weer zoals altijd zal gaan. En morgen en overmorgen en de dag erna... Er zal niets veranderen. Alles wat je hier als vrijwilliger doet is alleen geldig voor dit moment, maar zal nooit verandering brengen voor de toekomst van deze kinderen. Bij vertrek had ik nog zo gehoopt een verandering te kunnen maken die structureel een positieve werking op de toekomst van deze kinderen zou hebben... Maar dat zal niet lukken en dat is moeilijk, je zou deze kinderen zoveel meer willen bieden.
Vrijdag 3 oktober: Petje af
Na een paar hefitge dagen bij Claudia A was het tijd voor wat ontspanning en zijn we donderdag avond met een leuke groep meiden gaan stappen in Havana. Een heerlijke avond, veel gelachen, gedanst en even heerlijk verstand op nul. Vrijdag waren we dan ook lekker brak en hebben we 's middags gelunched en nagepraat bij zus&zo.
In de namiddag ben ik bij Annabel haar werk gaan kijken. Annabel is coordinator bij Stichting Betheljada, een stichting die zowel dagopvang als woonplekken bied voor zwaar meervoudig gehandicapten. De Stichting heeft een mooie locatie en heeft (in vergelijking tot Claudia A) mooie faciliteiten en veel mogelijkheden. Dit is dan ook wel echt noodzakelijk, aangezien het een hele zware doelgroep is. Het was heel heftig om de clienten te zien die zelf helemaal niks meer konden. Niet lopen, kruipen, eten of praten en met sommige clienten kan je eigenlijk niet tot nauwelijks contact maken. 'S nachts liggen de clienten in bed en overdag liggen ze vaak op speciale kussens in het woongedeelte of zitten ze in een speciale rolstoel. Verder kunnen ze niks... Annabel gaf aan dat ze de zusters aan het coachen zijn om meer activiteiten met de kinderen te ondernemen zoals muziek luisteren en tv kijken, omdat deze activiteiten altijd meer leven in de clienten naar boven brengen. Ik vond het ontzettend zwaar om te zien hoe beperkt sommige mensen zijn... Maar anderzijds ben ik heel erg onder de indruk dat er mensen zijn als Annabel die zich inzetten voor mensen met een meervoudige beperking. Wat zij hier doet verdient een hele diepe buiging. Nogmaals petje af schat.
Zaterdag 4 oktober: I wanna fly with you baby
Na het bezoek bij Annabel haar werk vond ik het hoognodig tijd voor ontspanning! Dus samen met Annabel ben ik richting het binnenland vertrokken. Niet alleen om te ontspannen, ook om samen te zien waarom Ann zo verliefd is geworden op dit land.
De reis ging naar Berg en dal, een adventure center aan de Surinamerivier waar je verschillende jungle tochten kan maken, kan kayakken en Jungle door kan zweven met de zipliner. Dus Ann en ik zijn in een tuigje gehezen en vervolgens met 2 gidsen de jungle in gegaan om van platform naar platform door de jungle te zweven. Het is heel gaaf om op een hoog platform te staan en om je heen te kijken. Vervolgens je kabel vast te maken en door te zweven naar het volgende platform. Ook zijn me over de Surinamerivier gegaan en dat was echt een fantastisch uitzicht. Eenmaal bij de laatste kabel aangekomen waren Ann en ik wel opzoek naar wat meer uitdaging. De gids zag dit wel zitten en liet ons ondersteboven over de laatste kabel gaan. Was echt heel gaaf! Daarna hebben we heerlijk kunnen relaxen bij het water en hadden we ons doel van de dag bereikt: ontspanning.
Vandaag breekt mijn laatste week aan in Suriname. De eerste drie weken zijn omgevlogen en er is nog zoveel dat ik zou willen zien van het binnenland, nog zoveel dat ik zou willen doen voor de kinderen bij Claudia A... Daarom zal ik in mijn laatste week alles eruit halen wat erin zit en zal ik met een backpack vol ervaringen en verhalen terugkeren naar Nederland.
Lobie x
-
06 Oktober 2014 - 08:24
Robert-Jan:
Een verandering voor de toekomst kan soms in kleine dingen zitten en jullie inspanningen en de middelen die jullie achterlaten kunnen het verschil maken.
Ik denk aan een liedje van Paul de Leeuw (De Steen): "Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen."
Het water bij Claudia A gaat ook anders dan voorheen. Succes de laatste week. -
06 Oktober 2014 - 19:05
Marijke:
Super Jessica, wat een ervaringen en belevenissen en less is more :) lieve groet -
07 Oktober 2014 - 18:59
Oma:
Jessica wat een pracht verslag weer !!! ik wens je nog een fijne week !!!liefs opa oma xxx -
07 Oktober 2014 - 22:13
Pascale Van Onselen:
Hoi Jessica,
Wat leuk om je verslag te lezen! Ik kreeg de link via Bep en Wim Luiten, mijn (ex)schoonouders. Ik herken in je verhalen heel veel van de tijd, dat ik ook een tijdje in Suriname woonde, alweer 23 jaar geleden.... Kan nog steeds met weemoed terugdenken aan dat mooie land. Wat doe je daar goed werk!
Zij hebben ons daar toen opgezocht, samen met oom Henk en tante Truus. Was 5 weken dikke pret met z'n allen + honden, aapje, papegaai, huisgekko's en andere achtpotige bewoners van ons houten huis op neuten aan de Anton Dragtenweg. (Jaha, aan de rivier met prachtig uitzicht!) We hebben zelfs een keer alle zusters, paters en monseigneur Zichem te eten gevraagd in het buitenhuis van CHM op Republiek. Ik zie tante Corry (zr.Guida) nog glimmen van plezier. Weet je dat zij jarenlang op de Calcuttastraat gewoond heeft? Ik zocht haar regelmatig op, had veel contact met de zusters in die tijd.
Geniet nog van je laatste week in Suriname. Deze ervaring blijft je vast en zeker nog lang bij.
Groetjes, Pascale -
09 Oktober 2014 - 11:29
José De Koning:
Hoi Jessica
Dat klinkt allemaal inderdaad heftig. Maar goed dat jij toch die lach op de gezichten kan toveren die vergeten ze hun hele leven niet, en daar putten de kinderen ook kracht uit.
Het gevoel van dat je niks echt kan veranderen begrijp ik, maar wat je zelf al aangeeft, ik doe wat ik kan en dat is al veel meer dan de meeste mensen kunnen zeggen.
Je zult met een hele boel extra levenservaring terug komen naar Nederland.
Geniet de laatste week van de kinderen en ik zie je hopelijk snel weer in Nederland.
José -
09 Oktober 2014 - 21:47
Gerda Van Heijningen:
Hé Jessica..
Wat schrijf je toch mooi, je ziet het helemaal voor je.
Mooie/spannende/ontroerende dingen maak je mee.
Inderdaad als je de wereld ziet van de zwaar beperkte mens is dat schokkend; toch ( toen ik er werkte) en je met zo iemand in bad, in de snoezel, zachte muziek, heel zachtjes een bal over iemand rollen, of muziek maakte. Zag je soms een lach, ontspanning in het lijf, een twinkeling in de ogen en .. dat is echt prachtig....
Veel succes nog van de week, ( sterkte met het afscheid) ,
groetjes Gerda
-
12 Oktober 2014 - 17:30
Oma Hubers:
Hoi Jessica,morgen alweer je laatste dag wij zullen je mooie verhalen missen wat heb jij veel meegemaakt. we wensen je 'n goede thuis reis en dan lekker uitrusten.
Lieve groetjes van Opa en OMA Hubers xx -
19 November 2014 - 09:56
Wim Luiten:
Wij hebben genoten van je reisverslag ,omdat heel veel dingen ons bekend voor kwam .
Leuk dat je nog even in de Calcutta straat bent geweest bij zuster Egno .
Zo hebt je gezien ,waar tante
Corry zich 30 jaar voor heeft ingezet .
Wennen weer in Nederland ?
Maar dit neemt niemand je meer af .
Gr ,Oom Wim en Tante Bep
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
